Historia

Staroobrzędowcy, zwani także filiponami, nie uznali w XVII w. reform patriarchy Nikona wprowadzonych w Rosyjskim Kościele Prawosławnym. Prześladowani za swoje przekonania religijne, zmuszeni byli emigrować. Pierwsi staroobrzędowcy przybyli na Mazury w latach dwudziestych XIX w., początkowo z ziemi suwalsko-sejneńskiej, później również z głębi Rosji. Dzieje mazurskich staroobrzędowców są ściśle powiązane z klasztorem wojnowskim. Początki klasztoru sięgają 1836 r, . kiedy to starzec Ławrientij Rastropin (1762-1851) założył nad brzegiem jeziora Duś małą pustelnię. W 1847 r. przekształcono ją w klasztor, którego pierwszym igumenem (przeorem) został Michaił Chawronin, a w 1849 r. klasztor staje się filią słynnego ośrodka staroobrzędowego w Moskwie, zwanego Cmentarzem Prieobrażenskim. W wyniku zaostrzających się w Rosji represji wobec staroobrzędowców klasztor wojnowski stał się schronienieniem dla wielu prześladowanych. Największy rozkwit klasztoru przypada na lata 1852-1867, gdy igumenem był Paweł Pruski (Pieter Iwanowicz Ledniew, 1821-1895). Z jego inicjatywy zostaje założona drukarnia w pobliskim Piszu. W 1867 r. Paweł opuszcza Mazury, udaje się do Rosji i przechodzi na jednowierstwo, podporządkowane hierarhii Kościoła prawosławnego.